Τι μπορεί να
πρωτογράψει, να αναλύσει και να σχολιάσει κανείς για αυτό που παρακολουθήσαμε
την Τρίτη το βράδυ? Δε χωράνε να πούμε πολλά… Μία ολόκληρη χώρα «κοίταζε» το
καμάρι της να βασανίζεται επώδυνα από τα «πάντσερ» χωρίς όμως να μπορεί να
κάνει το οτιδήποτε για να το αποτρέψει, ένας όλεθρος, ένα βραζιλιάνικο
«Βατερλώ» για την πάλαι ποτέ κορυφαία εθνική ομάδα της υφηλίου. Ένα κάστρο που
γκρεμίστηκε, μία ποδοσφαιρική ιστορία που αλλάζει και ένας μύθος που χάθηκε
μέσα σε μία νύχτα, έτσι απρόσμενα και δραματικά. Η Βραζιλία δεν είναι πια ίδια
ποδοσφαιρικά, είναι πληγωμένη και κομματιασμένη. Ας δούμε όμως την επόμενη
μέρα, πάντα έχει ενδιαφέρον στο ποδόσφαιρο αφού όμως εξηγήσουμε το ΓΙΑΤΙ αυτού
του διασυρμού.
Όταν η ήττα είναι 1-7
στην έδρα σου, δε χωράνε αναλύσεις. Φταίνε πολλά για τη κατάντια της Βραζιλίας
γιατί περί τέτοιας πρόκειται. Οι λόγοι της συντριβής πολλοί. Αρχικά, η Βραζιλία
πρώτη φορά αντιμετώπισε πραγματικά μεγάλη ομάδα στο τουρνουά, αυτή η νεανική
ομάδα του υπερεκτιμημένου κ.Σκολάρι δεν έχει γαλουχηθεί σε καταστάσεις που
επιβάλλουν ψυχραιμία, εμπειρία και οργάνωση. Αυτή η ομάδα είχε τον αέρα της
έδρας της και τη δύναμη των πιστών της, όμως φάνηκε ότι δεν είναι αρκετή για να
επιβληθεί σε μία καλοδουλεμένη ευρωπαϊκή μηχανή. Αυτή η ομάδα δέχτηκε ένα γκολ
( ναι προφανώς και είναι ψυχρολουσία και στο ποδόσφαιρο συμβαίνει συχνά ) αλλά
δεν αντέδρασε στο ελάχιστο και δέχτηκε κι άλλα κι άλλα έτσι απλά… Δεν μπορούσε
να αντιδράσει απέναντι σε μια μεγάλη ομάδα μες την έδρα της, αυτό αυτομάτως την
κάνει πιο μικρή ομάδα εν συγκρίσει με τη λαμπρότατη ιστορία της. Για αυτό ήρθε
αυτή η ήττα από τη Γερμανία με αυτόν τον τρόπο, κάθε αδυναμία κόντρα σε αυτές
τις ομάδες πληρώνεται.
ΑΓΧΟΣ ΑΓΧΟΣ ΑΓΧΟΣ…
Φαινόταν, όποιος μπορούσε να αφουγκραστεί πρόσωπα και καταστάσεις στο εσωτερικό
της ομάδας το ένιωθε, το καταλάβαινε και το εστερνιζόταν. Άγχος από τον πρώτο
μέχρι τον τελευταίο φίλαθλο και από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο παίχτη, όσο
κι αν το ποδόσφαιρο και η Βραζιλία είναι «ένα», με αυτό το άγχος ποτέ δε νίκησε
κανείς. Αντί αυτού, παρακολουθήσαμε παίχτες δίχως προσωπικότητα να
διαχειριστούν αυτήν τη δύσκολη κατάσταση, ούτε ο προπονητής μπορούσε ούτε
κανένας άλλος, όλοι ήθελαν να δώσουν χαρά στο λαό τους που περνάει δεινά και
όλοι απέτυχαν, δεν μπορούσαν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας και της ιστορίας
τους, δεν είχαν πολύ απλά Rivaldo,
Cafu, Pele………. Όμως κάθε Βραζιλιάνος στο δρόμο
ρωτάει, «γιατί έτσι» ?
Οι Βραζιλιάνοι
κλαίνε και έχουν ανάγκη να καταλάβουν πως αυτό θα αλλάξει. Το αν έχει μέλλον
αυτή η ομάδα της Βραζιλίας θα το δείξουν οι επόμενες διοργανώσεις, πάντως το
φορτίο που καλούνται άπαντες να σηκώσουν στην Ομοσπονδία είναι τεράστιο. Πονάει
τη Βραζιλία που όλο σχεδόν το Λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο διακρίθηκε εκτός από
αυτήν που είναι και διοργανώτρια ενός από τα πιο σπουδαία μουντιάλ, πληγώνει
που δε διακρίθηκαν εκεί, όμως θα έχουν την ευκαιρία τους στις επόμενες
διοργανώσεις γιατί διαθέτουν παίχτες με πάθος, μικρούς ηλικιακά που μπορούν να
γίνουν ομάδα, δεν έχουν τη λάμψη του παρελθόντος όμως τείνουν να εξευρωπαϊστούν
και να προσαρμοστούν στο «νέο μοντέλο» ποδοσφαίρου, εδώ που τα φαντεζί δεν
έχουν τόσο μεγάλη θέση, εδώ που μετράει η φυσική κατάσταση και το μυαλό.
Δωρόθεος Γουδέβενος για το Touvlaki.blogspot.gr
